Kitaptan Alıntılar Kenz-i Aşk, uzun bir yolun başında. Sebep olarak eline kalem verilenin yaşadığı sürece devam etme duasında. O’ndan (asm) hissemize düşecek zerre kadar bir aşkın bizi ebedî ihya edeceğini ummakta.
Aşk hâldir, kelamı sevmez.
Aşk varlığın şükrüdür, teşekkür ister.
Teşekkür, Aşk’a salavattır…
***
“Ben Sara, bunlar da Mezahim kızı Asiye, senin cennet-teki arkadaşın. Bu İmran kızı Meryem, bu Musa’nın kız kardeşi Gülsüm.”
Ebelik vasfı olan dört cennet kadını dört tarafını sarmış; biri önünde, biri arkasında, biri sağında, biri solunda durmuştu. Annem cennetten gelen ebelere şaşkınlıkla baktı. Ebe varlığa ilk tanıklık edendi. Ruhlar âlemine köprü olandı. Hayy-ı Kayyum’un arşında durandı.
Dünyaya gelen dördüncü kızını dört nuranî el kucakladı. Yanlarında getirdikleri Kevser’le yıkadılar. Annemse bebeğinin nurdan aydınlık olan parlak yüzüne bakıp içinde gürül gürül akan hamd duygularıyla mırıldandı:
“Babasının aynısı. Babasının parçası.”
***
Babam, doğumuma çok sevinmiş. Öyle ki bu Mekke’de yaşanması imkânsız bir hâlmiş. Babam, beni kucağına aldığında tarifi imkânsız duygular içindeymiş. Kendine benzeyen bu bebeğe uzun süre bakmış. “Bu ebedî bir nurdur,” demiş. Ardından da simsiyah saçların çevreledi-ği kulağıma; usulca ve şefkatle seslenmiş:
“Fâtıma! Fâtıma!”
***
Çöllerde gömülü tüm kız çocukları ses vermiş:
“Fâtıma! Fâtıma!”
Kuyulara atılmış, Kâbe’de kurban edilmiş, binlerce ma-sum kız çocuğu hep birden haykırmış:
“Fatıma! Fatıma!”
Kaderlerine doğmadan kara yazgı yazılan, doğumla ölü-me mahkûm edilen tüm kızlar sevinçle inlemiş:
“Fâtıma! Fâtıma!”
Asırlar Babamın seslenişine “Fâtıma!” diye cevap vermiş.