Çürük Vişne

Wattpad fenomeni Emine Tavuz’dan   Esila, kirpik uçlarından dudaklarındaki tebessüme kadar acıdan yoğrulmuş bir kızdı. Bedenine atılan darbeler ruhunda çok büyük yaralar açmıştı. Sömürülecek tek bir yeri bile kalmadığı halde bu eziyeti çekmek zorundaydı. Taki ki Asrın’a  kadar.    Asrın, genç kızın sıkışıp kaldığı bu kapanda çaresizce attığı sessiz çığlıklarını işitmişti. Fakat bir sorun vardı. Genç adam yaralı bir aslan gibiydi; sert, hırçın ve etrafı duvarlarla kaplı.   Esila, onunla tanıştığında ruhuna daha fazla acı bulaştıracaktı belki de ama tek bir an bile pişman olmayacaktı. Çünkü geçmişin, sırtlarında açtığı yaraları koparıp atmak o kadar kolay olmasa da ikisi de yalnızca birbirleri sayesinde iyileşebileceklerini fark ettiklerinde, bolca acı vaat eden hastalıklı bir ilişkinin temelleri çoktan atılmıştı.    Bitti sandıkları yerden başlayan, başladığında çoğalan, çoğaldıkça şiddetlenen bu yangın onların hem kurtuluşları hem de bitişleri olacaktı.   “Kurtarılmaya ihtiyacımız var. Asrın, bizi kurtar! Beni ve çocukluğumu kurtar!”   “Baba nedir? Kimdir? Babayı sevmek, babayı özlemek, babaya gülmek, babayla konuşmak nedir?   Ben hiç babam varmış gibi hissetmedim. Benim için baba, tüm umutlarımın suratıma çarpıldığı kapı, ruhumu ve bedenimi kamçılayan yaralarımın sahibidir sadece. Belki beni bir kere anlasaydı, okşasaydı, bana sıkıca sarılsaydı hiç kimseye ihtiyacım kalmazdı. Ama ben, hiçbir zaman o şanslı insanlardan biri olamadım…”   “Nasıl ki elmas yontulmadan mükemmelleşmezse, insan da acı çekmeden olgunlaşamaz.” Konfüçyüs  (608 Sayfa) www.turkkitap.de / Arka Kapak Yazisi.