Yazar Hande Çayır anlatıyor: “Görüştüğüm kadınlardan biri, dört sene evli bir erkeğin metresi olmuştu. “Ben Yaradan’a sığınıyorum” dedi. “Bu yaşadıklarımı anneme, babama, kardeşlerime anlatamam. Kız arkadaşıma da anlatamam. Çünkü beni tehdit olarak algılar. ‘Evli adamlarla birlikte olan bir kadın, benim kocama da musallat olur’ diye düşünür.” Metreslik, ona göre toplumda güvensizlik inşa ediyor, o yüzden diyor ki, “Ben bunu kimseye anlatamam Yaradan’a sığınıyorum.” Ve ekliyor, “İlahi aşk yolunda bu ilişkiler bizim öğretmenlerimiz.” Onlarla karşılaştıkça olgunlaştığını düşünüyor... Aile, bize mutluluk yuvası olarak sunuluyor. Böyle yutturulmaya çalışılıyor. Keşke öyle olsa. Keşke beraber mutluca paylaşıp çoğalsak, sevsek, sevilsek... Ama genellikle arkasında bir sürü yalanlar, riyakârlıklar, aldatmalar, gizlemeler, üçüncü, dördüncü kişiler... İşin tuhafı, insanlar bozuşunca bile ısrarla o aileyi bir arada tutmaya çalışıyorlar. Aman kaos çıkmasın, aman düzen korunsun. Belki o sağlıksız ortam içinde çocuklar daha mutsuz oluyordur. Yok, yine de düzen bozulmasın! Yani yaşamamak üzerinden bir yere hapsolmak. Aile genel olarak böyle. Ha, aksi örnekler yok mudur? Vardır. Ama genel olarak bir ikiyüzlülüktür gidiyor. Bu da benim sinirimi bozuyor. Çünkü ben dürüst olmak istiyorum.."