Mütevazı bir evde doğmuştu... Muhteşem bir sarayda gözlerini kapatırken, düşmanlarının bile saygı duyduğu biri hâline gelmişti. İngiltere Başbakanı Lloyd George, gensoruyla koltuğundan olurken öfkeyle kalkmış ama yine övgüyle söz etmişti ondan: “Arkadaşlar! Yüzyıllar nadir olarak dahi yetiştirir. Şu talihsizliğe bakın ki; O büyük dahi çağımızda Türk Ulusuna nasip oldu ve tam da bana rastladı. Mustafa Kemal’in dehasına karşı elden ne gelirdi!” Dur, durak bilmeyen 57 yıllık yaşam serüveni, ateş ve mermi yağmuru altında, fırtınalar şimşeklerle geçmişti. Yaşadığı çağ, İmparatorlukların battığı ve yerlerine yeni devletlerin kurulduğu, savaşlarla ihtilallerle dolu bir zaman dönemeciydi. Korku ve dehşetin maskesi tüm insanların yüzünde asılı duruyordu. Bu sancılı dönemeçten başarıyla sıyrılabilen birkaç ismin en büyüğü kendisiydi...  Kısacık ömrüne öyle çok şey sığdırmıştı ki, inanılmazdı. Düşmanları bile inanamamışlardı. Düşman askerlerinin inanamadıkları bir başka şey ise, nokta atışı yapmalarına rağmen niçin bir türlü onu vuramadıklarıydı!... Bunu farkeden Türk Mehmetçiği sonunda ona bir isim taktı: “Efsunlu Kemal”. 
Bunu düşman askerleri de duymuşlardı. Onun cephede karşılarında durması içlerini ürpertiyor ve komutanlarına şöyle soruyorlardı: “Efsunlu Kemal orada mı?”... “Hayır” diyordu komutanları “Hayır... O orada değil...  İçiniz rahat olsun.” Ama komutanlarının da içi rahat değildi. Çünkü onlar da çok iyi biliyorlardı ki, “Efsunlu Kemal” Mehmetçiğin yanında tam karşılarında duruyordu!...  Özel arşivler... Özel belgeler... Gizli tutanaklar... Hepsi bir araya getirilerek ortaya çıkan bu öykü içindeki her şey gerçek. Bunlar, Atatürk’ün doğumundan ölümüne kadar olan bir dönemin gerçekleri...